Toskania - notki wakacyjne. cz.1

Casale dello Sparviero, okolice Castellina in Chianti

Dzień pierwszy

800 m szutrową, kamienistą drogą, od początku do końca objęte szpalerem cyprysów. Wciąż pod górę. Mniej więcej w połowie drogi rytm zaburzony wysokim, rozłożystym drzewem piniowym. Po prawej i lewej stronie dojazdu - winnice, wydawałoby się, że aż po horyzont. A na samej górze prawdziwy, najprawdziwszy, „z krwi i kości” toskański dom. Takim widokiem wita nas Casale dello Sparviero. Tutaj, w tym gospodarstwie spędzimy najbliższe dni, zanim wyruszymy dalej. Miód rozlewa się na moją duszę. Wiedziałam! Wiedziałam, że żadne zdjęcia wcześniej oglądane w internecie - nie oddają prawdziwego uroku. To co natura tutaj rozgrywa – to czysta bajka.

Co tam bagaże, czekające na rozpakowanie! Kolacja też poczeka! Nic, ale to absolutnie nic nie jest w stanie powstrzymać mnie od „achów i ochów”, które koniecznie muszę właśnie w tej chwili uwiecznić. Złote promienie słońca ścielą się na przyległych polach, ślizgają po murach przepięknego, kamiennego budynku naszych gospodarzy. Chciałoby się powiedzieć: cud – miód i orzeszki piniowe. :) Nawet tutejszy kot nie omieszkał wystawić leniwie pyszczka do ostatnich promieni, przy tym modelowo pozując do zdjęć. Tak więc pierwsze migawki poczynione. Na start, na dzień dobry, choć właściwsza byłaby forma „na dobranoc”, bo przecież słońce już coraz mocniej chyli się ku zachodowi...
A wkrótce potem zapada ciemność. Jakoś tak szybko, niespodziewanie spadła gęsta ciemność nad winnice Chianti. Chciałoby się powiedzieć, że wraz z nią nastała cisza, jak makiem zasiał... Ale gdzież tam! Toż tu za oknem prawdziwa orkiestra gra! Cykanie świerszczy jest tak potężne..., nic tylko wsłuchiwać się w koncert na wiele głosów (a może instrumentów?).
Tak czy siak o sen w takich okolicznościach przyrody – trudno... A i żal uronić choćby jednej chwili...


Dzień drugi

Świt. Koncert za oknem trwa. Tylko orkiestra się zmieniła. Wczorajsze świerszcze zostały zastąpione ptactwem wszelakim. Planowałam się porządnie wyspać, ale nic z tego. Świergolenie ptaków jest tak głośne, że niemal skoro świt otworzyłam oczy. Nie..., nie jestem zła. Chyba nawet wdzięczna, bo za oknem rozpościera się ten sam cudny widok co wczoraj, tyle, że w zupełnie innej oprawie świetlnej. Chmury spowiły toskańskie niebo, ale już zaawansowane w swej wędrówce po nieboskłonie słońce, dzielnie próbuje wyzierać przez pierzaste luki. Lekka mgła spływa na okoliczne pola i winnice. Cyprysy (ciągle w szpalerach, nic się nie zmieniło, a zatem nie śniłam wczoraj) dumnie pną się w górę. Co za dostojny widok! Najprościej mówiąc: dech zapiera.
Zza opadających mgieł, na mocno odległym wzgórzu „rośnie” mi w oczach jakieś miasteczko? Ciekawe, wczoraj go nie dostrzegłam. Chyba za bardzo byłam zaaferowana „wszystkim na raz”. Co to za miejsce...? Przydałoby się jakieś śledztwo małe... Ale to potem, potem...
Tymczasem siedzę przy otwartym na oścież oknie kuchennym, lekki poranny chłód owiewa moją twarz i ramiona, i oddaję się regularnym zachwytom.
I wciąż nie mogę w to uwierzyć: ZNÓW TU przybyłam! Po 5 latach niemal zapomniałam jakich doznań dla oczu i ducha przynosi toskańska, sielska wieś. A przecież to dopiero początek naszej podróży. Wszystko co najpiękniejsze chyba dopiero przed nami?
(PS. Tak naprawdę, Toskanii nigdy się nie zapomina. Właśnie tęsknota za jej pięknem - przygnała nas tu z powrotem.)
Słowo „Toskania” powtarzam uparcie, często i gęsto. Ale jak nie powtarzać, gdy brzmi najpiękniej na świecie? Toskania, Toskania, Toskania...! :) Toskania! :) Toskania! :)

tereny Chianti Classico - widok o świcie

Do południa raczej lenistwo. Rafał zmęczony dwudniową podróżą za kierownicą auta – odmawia dzisiaj wszelkim bardziej oddalonym wycieczkom. Trudno się dziwić, ale mnie oczywiście roznosi, więc chociaż z aparatem po terenie gospodarstwa sobie biegam. Skwar z nieba się leje. Sjesta. Nikt i nic nie wyściubia z domów nosa. Nikt, oprócz mnie, rzecz jasna. Kot też schował się za grubymi murami domu. Pewnie nasi Gospodarze mają mnie za szaleńca. :D

Winnice na terenie Chianti Classico

Przed domem ściele się przyzwoity trawnik, na nim stoliki i krzesła dla gości. I jedno, jedyne drzewo, rozłożyste, dające przyjemny cień. To idealne miejsce na kawę.
Już myślałam, że skazana będę (przynajmniej tu - „miejscowo”) li tylko na kawę rozpuszczalną. A tymczasem niespodzianka. W kuchennych szafkach naszego apartamentu znalazłam najprawdziwszą kawiarkę. Przyznaję, że to będzie mój debiut w takim parzeniu kawy, bo w domu rolę tę załatwia ukochany ekspres ciśnieniowy.
Zatem wśród dzisiejszych zakupów żywieniowych w pobliskim sklepie (tutaj „pobliski” oznacza kilka kilometrów) – do koszyka wpadła Lavazza. Idę parzyć. Mam nadzieję, że nic mi w rękach nie wybuchnie. :D


Nie wybuchło. :) Donoszę, kawa jest znakomita. Nie wiem, czy jej „znakomitość” wynika z tego, że naprawdę jest wyśmienita, czy dlatego, że kosztowana na tzw. „łonie” (a jak wiadomo, na „łonie” wszystko smakuje lepiej :D), czy może po prostu, jestem tak zafascynowana miejscem, że nie potrafię obiektywnie spojrzeć na cokolwiek. ;-)
Chyba chcę mieć kawiarkę...


Ciągle gorąco. Choć mam wrażenie, że teraz tylko żar leje się z nieba. Wcześniej był żar z ukropem razem wzięte. Jedziemy rozejrzeć się po najbliższej okolicy.
W pierwszym rzucie zatrzymujemy się w Abbadia a Isola. Przedziwne miejsce. Pięć domów na krzyż (dosłownie), stacja benzynowa jak z innej epoki, miejscowa speluna (doprawdy, trudno nazwać to inaczej :D) z mocno podchmielonym sprzedawcą, nieczynny kościółek i dwie restauracje (dwie w tak maleńkim miejscu?! u nas padłyby już obie...)
Z murów budynków mieszkalnych wyrastają przeróżne dziwaczne konstrukcje, chyba samoróbki. Wypisz – wymaluj – jak huby na drzewach.
W patio zwyczajny, włoski widok: seniorzy siedzą na ławeczkach i konwersują. Od razu wiadomo, że sjesta zakończona.

Abbadia a Isola w pobliżu Monterrigioni

Jedziemy dalej. Przed nami Monteriggioni. Na wzgórzu wyrasta twierdza z murami obronnymi i (jak podaje przewodnik) z 14 wieżami. Na dole – parking. Schodami okolonymi z obu stron krzakami lawendy – wspinamy się do góry. Na szczęście nie wysoko. Chłopcy odpłatnie okupują mury obronne, a my kobiety i dziewczynki z dołu podziwiamy średniowieczną twierdzę. Założenie nie jest duże, zasadniczo nawet w kilka-, kilkanaście minut można je obejść wzdłuż i wszerz.

Osada i twierdza średniowieczna w Monteriggioni

Ale...oj! Ile tu pięknych zakamarków! W maleńkich domkach ( kamiennych, a jakże) ulokowały się trattorie i sklepiki z pamiątkami. Głównie odpowiednik naszej rodzimej „Cepelii”.

Monteriggioni

Godziny są lekko przedwieczorne, w związku z czym słońce cudnym złotem maluje mury. Ogrom detali przyciąga wzrok. Tu donice z kwiatami, tam przed wejściem lilipucie, kolorowe, drewniane krzesełka; tam butelka po winie w wiklinowym koszu wisząca na ścianie. Przed sklepem ze skórzanym obuwiem ekspozycja drewnianych chodaków, które nie wiedzieć czemu kojarzą mi się z Pinokiem... (sic! To sklep typowo turystyczny, z cenami jeszcze bardziej turystycznymi... Głowę dam, że żaden tubylec się tu nie zaopatruje).

Monteriggioni

Osada może i mikra, ale jak na średniowieczne założenie przystało – kościółek z wieżą być musi. Wewnątrz jego murów niewiele zobaczę, bowiem nie do końca stosownie raczyłam się ubrać (ale jak się ubrać stosowniej, jak temperatury nieprzyzwoite?). Więc tylko głowę wściubiam na króciutką chwilę, a kadłubek pozostawiam w kruchcie. :) Niby zakazu „pisemnego” nie ma, ale... no, szacunek się należy. Tak mam i już.
Zbieramy się do powrotu. Właściciele sklepików też się zbierają. Jeden po drugim zamyka drzwi. Dobranoc Monteriggioni.


Ostatniej nocy nic mi się nie przyśniło. Mam nadzieję, że dzisiaj będą to winnice albo średniowieczne mury. Halo! Czy moje zamówienie zostało odebrane? :)

Ponieważ pytacie o książkę, o której dość tajemniczo niedawno wspominałam – donoszę, że jak nie trudno się domyśleć, była to lektura traktująca właśnie o życiu w Toskanii. Myślę, że wielu z Was zna tą książkę. Ja trafiłam na nią zupełnym przypadkiem i zaczytywałam się do upadłego. :)

Mowa o „Toskania dzień po dniu” (oraz „Mój pierwszy rok w Toskanii” jako pierwsza część z cyklu toskańskiego) autorstwa pani Małgorzaty Matyjaszczyk, Polki, która mieszka i pracuje na toskańskiej plebanii.Pani Małgosia prowadzi również bloga. To na podstawie zapisków z bloga - powstały drukiem książki - pamiętniki.