Żegnając się z truskawkami, nie odrywając nosa od książki...

Jakoś mi tak dziwnie spoglądać w okno, za którym szare niebo i mokre ulice...
Kilka dni temu spędzaliśmy rodzinny dzień nad jednym z kaszubskich jezior. Woda, słońce, wiatr, grill, radośnie biegające dzieci i łaciate krowy za sąsiadki. Może nie było idealnie, ale wystarczająco dobrze, by nie chcieć spędzać wolnego czasu w domu. A zaraz potem szast – prast i pooooszłooo!


W taki dzień jak dzisiaj miasto powinno tętnić życiem, a tłumy turystów przelewać się uliczkami Głównego i Starego Miasta, które już zdecydowanie jest gotowe na ich przyjęcie. Ogródek przy ogródku. Parasole i kwiaty. Mnóstwo kwiatów. Tylko słońca brak. No i w sumie turystów też jakoś mało. Nie żebym narzekała. Mnie w końcu wygodniej poruszać się po mieście, gdy nie przeciskam się na każdym kroku przez tłumy, no ale ich brak jakoś dziwnie nie chce się kojarzyć z wakacjami. A przecież są!


Dobrze chociaż, że mam piękną, mocno wciągającą lekturę. Bardzo gorącą, bardzo wakacyjną, chociaż wcale nie traktuje li tylko o wakacjach. Jest o życiu w pięknym miejscu. Przedziwnym zbiegiem okoliczności rozpoczęłam czytanie od drugiej części. Wiem, że powinnam przerwać i poszukać w bibliotece lub w księgarni tom pierwszy. Ale nie potrafię się oderwać. Szczęśliwie nie idzie tu o określoną fabułę, intrygi, kolejność wydarzeń i wątków. Niech więc już będzie bez chronologii, byle tylko chłonąć dalej...
Proszę nie pytać co czytam, nie odpowiem dopóki nie skończę. :D


A kulinarnie przeżywam fakt, że truskawek już coraz mniej na straganach. I już nie tak piękne, i nie tak czerwone jak jeszcze tydzień temu. Przedwczoraj kupiłam dużą porcję. Nie wiem, czy nie był to ostatni kilogram tego lata. W sporej części wylądowały w jogurtowym placku (takim jak ten niedawno prezentowany - klik) . Placek pojechał wraz ze mną do pracy. Do domu wróciłam z pustym pudełkiem. :)
A zatem niech i tutaj zagoszczą truskawki. Zapewne po raz ostatni w tym sezonie. Zapraszam na placek z ich udziałem, ale nie ten, o którym wspomniałam powyżej. Na pożegnanie ciasto drożdżowe. Bardzo maślane i z cytrynową nutką. Bo takie lubię najbardziej. Naprawdę bardzo pyszne i mięciutkie. Jutro mam w planach upiec podobne, choć tym razem już nie z truskawkami. Na szczęście jest w czym wybierać, bo owocowy sezon przecież w pełni. :)



Placek drożdżowy z truskawkami (z dodatkiem kardamonu i skórki cytrynowej)

400g mąki (przesianej)
ok. 150g mleka
7g suchych drożdży
100g cukru
2 duże jaja
skórka otarta z 1 dużej cytryny
¼ łyżeczki kardamonu (zmielonego lub drobno utartego)
szczypta soli
200g masła w temperaturze pokojowej

ok. 500g truskawek
cukier puder do oprószenia ciasta

Suche drożdże rozprowadzić w kilku łyżeczkach lekko podgrzanego mleka z łyżeczką cukru i odrobiną mąki (składniki odejmować z ogólnej puli), wymieszać i pozostawić na kilkanaście minut do wyrośnięcia.

Jaja roztrzepać z cukrem i solą. Dodać pozostałą mąkę, drożdżowy rozczyn, kardamon i drobno utartą skórkę z cytryny. Połączyć wszystkie składniki. W trakcie zagniatania dodać masło. Zagniatać aż do uzyskania gładkiego ciasta. Ciasto powinno być miękkie i dość klejące.
Jeśli będzie się zbyt mocno kleiło do rąk, to najlepiej nie podsypywać go mąką, ale lekko nasmarować dłonie oliwą. (Ja wyrabiałam ciasto robotem).
Włożyć ciasto do miski, przykryć ściereczką i pozostawić do wyrośnięcia na ok. 1,5 godz.
Przygotować dużą, prostokątną foremkę (35x25cm). Wyłożyć papierem do pieczenia lub wysmarować masłem i oprószyć mąką.
Do formy wyłożyć ciasto, rozciągając palcami. Zostawić do ponownego wyrośnięcia na ok. 1 godz.
Na wierzchu ułożyć umyte i osuszone truskawki (kroiłam je na połówki).
Wstawić do nagrzanego do 180st. C piekarnika. Piec ok. 25-40min (u mnie grzałki: góra - dół).
Przed wyjęciem z piekarnika sprawdzić czy patyczek włożony w środek ciasta wychodzi suchy.
Ostudzone ciasto posypać cukrem pudrem.
Smacznego!