Migawki z Rzymu

Tylko 2 godziny i 10 minut spędzone w samolocie i oto zamieniliśmy mroźny (wtedy jeszcze) Gdańsk, na wczesnowiosenny (już) Rzym.
Jaka szkoda, że Wieczne Miasto rozpłakało się na nasz widok :D i nie przestawało płakać przez wszystkie dni, aż do naszego wyjazdu.
Miasto przemierzaliśmy więc wzdłuż i wszerz we wiosennym deszczu i przy sinym niebie.


Przewodniki turystyczne wytyczają trasy „absolutnie konieczne do zrealizowania”, największe zabytki, najpiękniejsze place, miejsca których nie powinno się przegapić. Byliśmy i tam...


Ale mnie największą przyjemność sprawiały momenty, gdy mimo niesprzyjającej aury i naddawanych kilometrów - z tych tras schodziliśmy w boczne, ciasne uliczki.


Stare, obdrapane budynki z elewacjami w barwach ochry lub piaskowca.
Krzywo zamocowane drewniane okiennice.


Urocze kwieciste portfenetry.
Donice z zielenią przy drzwiach wejściowych.


Często pnącza (o tej porze roku zupełnie nietrakcyjne) wijące się po ścianach budynków.
Ogrody na tarasach, z uginającymi się od owoców drzewkami cytrusowymi.


Rowery niemal na każdym kroku.


I restauracje... Bardzo często widowiskowe w swym zewnętrznym wizerunku.
Widowiskowe wcale nie oznacza jednak luksusowe. Wręcz przeciwnie, włoskie trattorie i osterie zapraszają do środka prostymi, rustykalnymi ekspozycjami: świeże, sezonowe warzywa, sznury czosnku lub papryczek, skrzynie z winami, rozsypane makarony. A nawet ( i bardzo żałuję, że nie sfotografowałam!) wystawione na widok przechodniów - lodówki z owocami morza.


Szerokim łukiem omijaliśmy restauracje z „menu turistico”, często usytuowane przy głównych placach i ulicach.
Za to w ukrytych w zaułkach trattoriach można było popróbować naprawdę świetną włoską kuchnię. Wszystko oparte na najświeższych składnikach i przyrządzane na bieżąco.
Uknułam taką własną teorię, że jakość podawanego jedzenia jest odwrotnie proporcjonalna do jakości wystroju wnętrza. :) Im prostsze, pozbawione nowoczesnego stylu wnętrze lokalu – tym smaczniej można zjeść. Kręcący się między stolikami właściciel trattorii, zagadujący gości, albo skupiony na przyrządzaniu przystawek na oczach gości – jest nieodłącznym „elementem” włoskiej biesiady.
Nie wiem czy miesiąc czasu by wystarczył, by popróbować wszystkich wspaniałości, na które miałabym ochotę. Niemniej mieliśmy okazję skosztować tego i owego: gęstych, zawiesistych zup fasolowych, wspaniale przyrządzonej wołowiny z rukolą, absolutnie fantastycznych! eskalopkek cielęcych (scallopine) w winnym sosie, bardzo delikatnych 'gnocchi di patate' z sosem z gorgonzolli i szałwi, rozpływających się w ustach karczochów, oczywiście pizze...


Nie zabrakło też przegryzek w postaci włoskich wspaniałych wędlin, panini z porchettą (czyli bułki nadziane pieczoną, soczystą wieprzową szynką), czy ryżowych arancini.
Niezliczone 'pasticcerie' zapraszały na wszelkiej maści słodkości (na czele z croissantami), włoskie espresso, cappuccino i szatańsko mocną czekoladę podawaną w naparstku. :)


A na koniec, mój ulubiony punkt programu, którego nigdy, ale to przenigdy nie pomijam podczas wszelkich podróży. Targ. :)


To miejsce, które chłonę wszystkimi zmysłami. Najwspanialsza wizytówka kulinarna. Pokaż mi swój targ, a powiem ci jak jesz. :)


Miałam wrażenie, że na targach, które odwiedziłam nie brakowało niczego. Świeżuteńkie, sezonowe warzywa i owoce. Przeogromna ilość zieleniny. Pachnące przyprawy. Oliwy. Fasole wszelkich odmian. Suszone pomidory. Sery. Oraz cała różnorodność najświeższych owoców morza.
Jednym słowem raj na ziemi. :)


Nie potrafiłam nie uszczknąć trochę tych dobroci i jak zwykle upychałam zapełnione woreczki do bagażu... :)
Pewnie za jakiś czas, co nieco z tych przywiezionych z podróży ingrediencji pojawi się również na blogu. :)