Gdański Festiwal Czekolady Anno Domini 2008

Dzisiaj wyjątkowo nie będzie o jedzeniu, choć pozostanę w klimacie okołokulinarnym. Do tego bardzo słodkim. :)
Baner III -go Festiwalu Czekoladowego dość niepozornie wisi pomiędzy arkadami wejściowymi do kultowego dla wszystkich Gdańszczan kina Neptun (niestety coraz mocniej już upadającego, jako wynik konkurencji multipleksów). Kilka razy przechodziłam tamtędy, zanim przejrzałam na oczy. ;-) Na wystawę postanowiłam zabrać swojego mega - czekolubnego (to po mamie ;-)) prawie 7-latka, modląc się w duchu, by nie przyszło jemu do głowy podskubywać wystawione czeko – rzeźby...;-)
Pierwsze wrażenie, po przekroczeniu historycznych już bramek, prowadzących do foyer kina to: ileż czekolady...!
Choć tak naprawdę, spodziewałam się dużo większego rozmachu w całym przedsięwzięciu. Tymczasem do konkursu wystawionych zostało kilkanaście rzeźb, za to każda zachwycała swą czekoladową posturą.
Kilka z nich możecie zobaczyć na zdjęciach. Wybaczcie proszę jakość fotek, ale nie zabrałam ze sobą statywu, a zastane na miejscu sztuczne światło nie sprzyjało fotkom „z ręki”.


Większość wystawionych rzeźb traktowała tematy związane z samym Gdańskiem, bowiem mottem tegorocznego konkursu było: „ Gdańsk – Genius Loci” (wg mitologii rzymskiej opiekuńcza siła) . I tak można było podziwiać tak znamienne dla mojego miasta symbole jak wspomnę tylko: Fontanna Neptuna, Pomnik Poległych Stoczniowców 1970 czyli słynne Trzy Krzyże, wieżę konkatedry Mariackiej (to nazwa utarta przez lata, ta właściwa to kościół Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny), spichlerze i kamienice gdańskie, a na czele ta z bardzo znaną turystom Bramą Mariacką, wieńczącą uroczą uliczkę o tej samej nazwie, , a nawet naturalnej wielkości popiersie samego Jana Heweliusza - gdańskiego astronoma.

Moje dziecko stało jak zaczarowane przy stanowisku młodej rzeźbiarki (zdjęcie powyżej), która jako jedyna pracowała przed zwiedzającymi „na żywo”. Pierwszy raz w życiu widziałam takiej wielkości sztabę (hehe, chciałoby się powiedzieć „złota”) prawdziwej, najprawdziwszej czekolady. :) My trafiliśmy na moment, gdy wielka bryła wciąż jeszcze była dość bezkształtna, choć spod dłuta rzeźbiarki spadały w wielkiej ilości czekoladowe kawałki. Finalne dzieło miało przedstawiać Gryfa i oczywiście również startować w czekoladowym konkursie.
Wracając do mojego zaczarowanego dziecka... Myślę, że bez trudu domyślacie się, dlaczego upatrzył sobie to robocze stanowisko...? Tak, tak! Rzeźbiarka zaproponowała jemu degustację czekolady. :) A tych „odpadów” było całe tysiące...leżały wszędzie... na stole roboczym, popakowane w kartonach, porozrzucane na podłodze wokół stanowiska pracy. Morze czekolady... Nawet ja pokusiłam się na kawałeczek. :)



Z banera reklamowego wynikało, że będzie można zapoznać się z historią czekolady w Gdańsku, ale muszę Wam powiedzieć, że tutaj organizatorzy nie bardzo się spisali. Poza trzema zdjęciami rycin wygrzebanymi w archiwach PAN-u, przedstawiającymi głównie bardzo ubogą reklamę dawnych firm produkujących czekoladę (a może to były reklamy samych dawnych wyrobów... niestety, bez należytego opisu trudno się domyśleć), oraz paletą opakowań słodkości współczesnych i tych z bardzo niedalekiej, bo zaledwie kilku- czy kilkunastoletniej przeszłości (oczywiście z gdańskich słodkich fabryk) – nie było nic więcej. Tu poczułam szalony niedosyt, zwłaszcza jeśli chodzi o te przedwojenne firmy, bo zwyczajnie brakowało informacji wyjaśniających , no choćby do kogo należały, w jakich latach istniały, co produkowały, itp.
Jedna z rycin „Fabryki czekolady” w Gdańsku posłużyła jako wzór do czekoladowej pracy konkursowej. A z samej ryciny możemy się dowiedzieć, że fabryka Czekolady mieściła się przy Długim Targu nr 4 i 5. Fotki obu widzicie powyżej.



Nie obyło się i bez degustacji czekoladowych słodkości, a do wyboru były wyroby ze znanej gdańskiej fabryki, oraz robionych na miejscu przez francuskiego mistrza cukiernictwa - migdałowych pralinek w polewie czekoladowej. Trochę szkoda, że mistrz nie prezentował na żywo całego procesu wyrobu słodkości, a ograniczył się jedynie do maczania w płynnej (i bosko wyglądającej) masie czekoladowej – gotowych kawałków marcepanu. ;-) Jednak trzeba przyznać, że pralinki były pyszne. :)

Podobno, na kinowym ekranie prezentowany był również film o arkanach kunsztu produkcji czekolady, którego jednak nie widziałam. O jego emisji dowiedziałam się niestety po fakcie, więc przyznaję, jestem zawiedziona...
Chyba przyjdzie mi na pocieszenie ponownie (nie zliczę, który już raz) obejrzeć film „Czekolada” z Juliette Binoche w roli głównej. ;-) A potem czekać rok na kolejny Festiwal w moim mieście.