Cukinia i miejska ogrodniczka. :)

Gdyby przyszło mi zrobić warzywny rachunek sumienia i zliczyć z dużą dokładnością ile czego zjadam w ciągu całego roku – to jestem pewna (nawet bez liczenia), że na pierwszym miejscu znalazłaby się cukinia. To bodaj jedyne warzywo, które kupuję całorocznie, nie bacząc na jej sezon. Na potrzeby własne, dawno temu utworzyłam swój własny manifest: „dzień bez cukinii – dniem straconym”. :) Oczywiście nie oznacza to wcale, że faktycznie codziennie ją jadam (to zubożałoby jednak nieco naszą dietę), niemniej na naszych talerzach pojawia się wyjątkowo często, pod wszelkimi możliwymi postaciami.
W tym roku zabrałam się za pseudo – ogrodniczy eksperyment... Pisałam już Wam kiedyś, że choć nie mam własnego ogrodu, ani nawet bodaj balkonu – to z powodzeniem hoduję za oknem w dużych skrzyniach zioła. Zapewne domyślacie się już, czego dotyczył eksperyment...? :) Tak, tak, wysiałam wiosną w tychże skrzyniach pestki cukinii, w sumie nie bardzo wierząc, że cokolwiek z nich wzejdzie. A tymczasem niespodziewanie z ziemi zaczęły przebijać się, jedna po drugiej małe roślinki. Wszystkie pestki wykiełkowały! Ha! Nie dość, że wykiełkowały – to w oczach rosły! :)
I niewątpliwie cieszyłabym się dzisiaj sporą domową uprawą, gdyby nie fakt, że czerwcowa aura (mocne ulewy i bardzo silne wiatry) zniszczyły mi większość roślinek. Uratowały się dwie. Mam je do dzisiaj. :) Obie cały czas wypuszczają kwiecie (podobno to anomalie? Ponoć cukinie wcześniej powinny kwitnąć?) i nawet... owocują. :) Nie potrafię Wam opisać jak wielka radość się we mnie wzbierała, gdy „odkryłam” pewnego poranka pierwsze pąki kwiatów! :) A potem, dosłownie każdego kwiatka, który rozkwitał MUSIAŁAM sfotografować! (jeden z dowodów widzicie powyżej). :D Bo przecież każdy był ważny, najważniejszy! :)
Niestety, o ile kwiaty cukinii nie skąpią mi swego piękna – to z owocami już znacznie gorzej... Owszem, na łodyżkach pojawiają się zawiązki maleńkich cukinii (z kwiatem), ale nie wiedzieć czemu po kilku dniach (za każdym razem ten sam schemat się powtarza), gdy osiągną wielkość ok. 3-4 cm długości – usychają. :( Niestety słaba ze mnie ogrodniczka, bo nie umiem zmienić tego stanu rzeczy.
No cóż, nie dane mi było popróbować własnych cukinii. Ale co tam... wysiewając pestki nie liczyłam nawet na tyle... :)
Wybaczcie mi nieco przydługi opis w iście ogrodniczym temacie. :) Jakoś nie mogłam się opanować, by z okazji cukiniowego przepisu – o tym nie wspomnieć. :D





Zanim jednak podam przepis – chciałam jeszcze małą prywatę poczynić i zachwalić pewną tartę, na kruchym cieście, którą zaproponowała na swym blogu Poleczka. :) Tarta tak pięknie i apetycznie się prezentowała, że czym prędzej skorzystałam z przepisu i też upiekłam, a co! :) Zjedliśmy ze smakiem, bo też i obiad był palce lizać! Co prawda dokonałam małych przeróbek (np. zrezygnowałam ze szpinaku, a ser, który proponowała Polka – z konieczności musiałam zamienić na bardziej swojski, żółty podwędzany) – to i tak całość prezentowała się i smakowała świetnie!
A! Dałam nieprzyzwoicie dużo koperku! :D
Polecam Wam tę tartę, bo warto! (jeśli lubicie takie smaki). :) Przepis na nią znajdziecie na blogu Around the kitchen table.

A tymczasem prezentuję swoją tartę cukiniowo – pomidorową. :)
Jest to prosta tarta na francuskim cieście, z sosem z mascarpone i świeżym majerankiem. A na tarcie cukinia i pyszne, letnie pomidory. Całość oprószona świeżo startym parmezanem, który po zapieczeniu tworzy przyjemną, chrupką skorupkę. :)



Tarta z cukinią, pomidorami i majerankiem
inspirowana przepisem z „Olive” nr 5/2009 (z moimi zmianami)

1 opakowanie ciasta francuskiego

Sos:
4 łyżki mascarpone
2 łyżki śmietanki kremówki 36% (lub 30%)
1 ząbek czosnku – przeciśnięty przez praskę
1 czubata łyżeczka świeżego majeranku drobno posiekana (jeśli suchy – to wystarczy spora szczypta)
2 łyżki świeżo utartego parmezanu
pieprz (ew. sól) - do smaku

Wszystkie składniki włożyć do miseczki i dokładnie wymieszać. Doprawić pieprzem (w razie konieczności dodatkowo solą) do smaku. Odstawić do lodówki na min. 1 godzinę.

Nadzienie:
2 średnie cukinie
3-4 pomidory (użyłam odmiany lima)
2 ząbki czosnku
1 łyżka oliwy
szczypta soli i pieprzu
2-3 łyżki świeżo utartego parmezanu

Rozgrzać piekarnik do temp. 180st.C. Przygotować blachę wyłożoną papierem do pieczenia.
Cukinię pokroić na plastry grubości ok. 2mm, a czosnek na bardzo cieniutkie plasterki. Oba wrzucić do miski i skropić 2 łyżeczkami oliwy, oraz oprószyć solą i pieprzem. Wszystko dokładnie wymieszać, tak by oliwa pokryła każdy plasterek cukinii.
Pomidory umyć, osuszyć i pokroić na plasterki.
Płat francuskiego ciasta podzielić na 4 części (albo pozostawić w jednym dużym kawałku – wedle upodobania) i rozłożyć na przygotowanej blasze. Wzdłuż każdego boku ciasta narysować nożem mały rant w odległości ok. 0,5 – 1 cm od brzegów, uważając, by nie przeciąć ciasta na wylot.
Na każdą część ciasta wyłożyć ¼ przygotowanego sosu; rozsmarować równomiernie, nie wychodząc z sosem poza nacięty rant.
Wyłożyć rzędami „na zakładkę” cukinię i pomidory. Wstawić do piekarnika na ok. 15 min. Ciasto w tym czasie się „napuszy”. Wysunąć blachę z piekarnika, szybko oprószyć tartym parmezanem i jeszcze zapiekać ok. 10 min., aż parmezan się ładnie zezłoci.
Podawać gorące. Mile widziana świeża sałata z vinegretem.
Smacznego!