O maju. I risotto ze szparagami, i pesto pistacjowym.

Maj to ten z najpiękniejszych dla mnie miesięcy, w którym chciałabym na chwilę włączyć „klatkę stop”, a zaraz potem rozciągnąć maksymalnie czasoprzestrzeń. Tak mocno, aby ten trwał przynajmniej 3 miesiące (a nie stoi nic na przeszkodzie, by jeszcze dłużej) i bym zdążyła zrobić to wszystko, na co zwykle nie starcza mi czasu.

„To wszystko” nie oznacza wiele..., same proste sprawy: niekończące się spacery, których ścieżka prowadziłaby od jednego ukwieconego drzewa do drugiego, śmiganie rowerem z jednego końca miasta na drugi, podkradanie ulotnych chwil obiektywem, targanie do domu kolejnych bukietów bzu i konwalii, kolejnych pęczków szparag i botwinki, i napawanie się myślą, że w końcu do syta najem się majowymi warzywami... 
 

Maj niesie ze sobą jeszcze kilka innych przyjemnych chwil. Jest ten miły moment (chociaż z wiekiem coraz bardziej przynoszący nostalgię, niż radość), gdy od najbliższych zbieram garść życzeń. A potem podobne życzenia, od serca i też majowe, przekazuję Przyjaciółce, z którą połączyło mnie wspólnie spędzone dzieciństwo, jedno podwórko, młodość i szkolna ława.

Tegoroczny maj jest jeszcze treściwszy i intensywniejszy, niż zwykle. Kalendarz zapełniły rodzinne święta większego kalibru, spotkania, imprezy, zobowiązania. Łapię chwile i niemal jednocześnie zdaję sobie sprawę, że znów – ani się obejrzę, a mój ukochany miesiąc przeminie. Że nie wywącham wystarczającej ilości zapachów, że nie zjem odpowiednio dużo szparagów i nie przejdę tylu kilometrów, by zmysłem wzroku zaspokoić głód majowego piękna...

Risotto ze szparagami i pesto pistacjowym

(2 spore porcje)

200g ryżu carnaroli (lub arborio)

pęczek zielonych szparagów

2 szalotki

1 łyżka masła + 1 łyżka oliwy (do smażenia)

ok. 70ml białego wina wytrawnego

ok. 600-700 ml gorącego bulionu warzywnego

sól, pieprz do smaku

2-3 łyżki pesto pistacjowego (albo inne ulubione)

dodatkowa 1 łyżka masła

oliwa extra vergine do skropienia

Szalotki posiekać. Umytym szparagom usunąć zdrewniałe końcówki. Odciąć główki i odłożyć osobno. Łodyżki pociąć na 2-3cm kawałki.

W głębokiej patelni rozgrzać 1 łyżkę masła i 1 łyżkę oliwy, wrzucić szalotki i zeszklić. Wsypać ryż i smażyć chwilkę (mieszając), tak aby wszystkie ziarenka pokryły się tłuszczem i również stały się delikatnie szkliste. Zalać białym winem – gotować, aż ryż wchłonie prawie cały płyn. Wlać 1-2 chochelki gorącego bulionu (ten powinien stać na malutkim ogniu, aby utrzymywać wysoką temperaturę) i dalej gotować (mieszając od czasu do czasu) do momentu, aż ryż wchłonie płyn. Powtarzać czynność i dolewać po 1 chochelce bulionu, tak długo, aż ryż napęcznieje i stanie się wystarczająco miękki (ale nie rozgotowany, finalnie powinien zachować swój kształt). Mniej więcej w połowie gotowania (ryż będzie jeszcze lekko twardawy) dodać łodyżki szparagów. A na ok. 2 min. przed końcem dorzucić ich główki (te potrzebują najmniej czasu). Zdjąć patelnię z ognia, gdy ostatnia porcja płynu nie do końca się jeszcze zredukowała – doprawić do smaku pieprzem, oraz wmieszać dodatkową łyżkę masła, oraz pesto.

Podawać z pesto i ewentualnie skropione porcją oliwy extra vergine. 

Smacznego!